Αληθινές ιστορίες

Το συνημμένο βιβλιαράκι είναι μια από τις πολλές αποδείξεις για τα θαύματα που καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας. Θαύματα για τα οποία δεν χρειάζεται να ψάχνουμε συναξάρια, αλλά να έχουμε τα φώτα της ψυχής μας αναμμένα.

Παρατίθεται το σημείωμα του εκδότη ο οποίος το εκτύπωσε και το κυκλοφορεί αφιλοκερδώς.

Σημείωμα εκδότου

Αρχές του Νοεμβρίου του 2016 λάβαμε από τήν κυρία Φωτεινή Σάμος από το Σίδνεϊ τής Αυστραλίας το αξιοθαύμαστο περιεχόμενο, που ακολουθεί, με την ονομασία «Η αληθινή ιστορία τής ζωής μου».

Τηλεφωνικώς μας ζητήθηκε νά μεριμνήσουμε γιά τήν έκδοσή του πρός δόξαν Κυρίου, τιμή των Αγίων Του καί παρηγορία δοκιμαζομένων, μέ ποικίλες θλίψεις, συνανθρώπων μας. Ευχής έργο, όμως, θά ήταν, νά φιλοτιμηθούμε μερικές φιλόθεες καί φιλάνθρωπες ψυχές καί νά συμβάλλουμε άπό κοινού, ώστε προσεχώς, μέ τήν βοήθεια του Θεού, νά κυκλοφορήσει καί πάλι σέ πολλές χιλιάδες για νά μοιρασθεί ιδιαίτερα σέ νοσοκομεία, όπου ο πόνος είναι μεγάλος. Η πνευματική αυτή ελεημοσύνη θά ευαρεστήσει τον Θεό και θα δώσει ελπίδα σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.

…Έχει. ό Θεός.

Ήταν ένα απόγευμα τού 1978 που ο Πέτρος Μοσχόπουλος, ήλθε στην “ΒΗΘΕΣΔΑ” ˙ κάπου εκεί στην Αγία Παρασκευή, Ευεργέτου Γιαβάση 11 στο …

Ο μακαριστός πνευματικός πατήρ Χριστοφόρος Παπαδόπουλος (προηγούμενος τής Ι. Μονής Πετράκη), όταν μιλούσε για την πίστη και την ανάθεση στον Θεό, συνήθιζε να λέει : «Ανάθεσε το ζήτημα τελείως και χωρίς δισταγμούς στον Θεό. Όταν ο Θεός δει τον άνθρωπο να Τού αναθέτει απόλυτα και ανεπιφύλακτα τα προβλήματά του, νοιώθει σαν υποχρεωμένος να βοηθήσει τον άνθρωπο αυτό και να τού δώσει λύση ˙ κάποια λύση που Εκείνος γνωρίζει , πάντως λύση . Τον “υποχρεώνεις” τον Θεό να σε γνοιαστεί όταν Τού αφήνεις το θέμα σου στα χέρια Του».

Αυτά τα λόγια τού αγίου γέροντα θυμήθηκα απόψε σαν διάβασα αυτήν την θαυμαστή ιστορία, που είναι βγαλμένη αληθινά μέσα από την ζωή.

(Μετάφραση αποσπάσματος από το ημερολόγιο της 20χρονης αμερικανίδας Ιωάννας Μίλλερ, που εκοιμήθη από λευχαιμία τον Αύγουστο του 2001)

Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο(σ.σ.Δημοκρατία της Μολδαβίας).Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008…..

Ένα διαφορετικό επισκεπτήριο περιμένει κάποιους ασθενείς σε νοσοκομεία, ένα επισκεπτήριο που εκείνοι ζήτησαν και περιμένουν με ανυπομονησία. Να τους γλυκάνει τον πόνο, να ξεχαστούν, να χαμογελάσουν, να ονειρευτούν, να παρηγορηθούν, να κλάψουν και –γιατί όχι;– να χορέψουν, να τραγουδήσουν.